“Ik heb van alles geprobeerd, geen idee wat ik nu nog kan doen”.
Voorzichtig benoem ik in een gesprek met een leidinggevende dat het nodig is om juist niets te doen. Geen oplossingen bedenken, geen nieuwe initiatieven lanceren. Gewoon laten gebeuren wat er nu gebeurt.
Noem dat maar gewoon. De verbazing, die ik aan de andere kant van de tafel zie, zegt genoeg. Alles zit er in: van ‘als leidinggevende hoor ik dit op te lossen’ tot ‘hoe komt het nog goed, als ik niets doet’. Ik herken deze verbazing als geen ander. Als leidinggevende heb ik vaak in de maalstroom van dagelijkse hectiek en acties gezeten. Hoe verleidelijk is het om in de valkuil van oplossen te stappen. Er is toch een probleem? Dat los je op!
Niets doen kost in eerste instantie moeite. Het is een tegennatuurlijke reactie als we problemen en weerstand ontmoeten. Op langere duur kost in actie schieten juist veel energie. Het betekent dat leidinggevenden steeds harder werken, met zelden een goed resultaat als beloning.
Het levert je meer op als je het kunt verduren om niets te doen én te kijken wat er echt aan de hand is. Veel komt vanzelf goed. Het zelf oplossend vermogen van mensen is groot. Spannend om daarop te leren vertrouwen. Soms onderneem je actie, soms laat je de ontwikkelingen voor je werken.